Chłopiec malowany

Dwóch żołnierzy puka do drzwi mieszkania matki, która czekając z nadzieją na powrót syna i wypierając najgorsze myśli, z miłością prasuje mu koszule. Wojskowi próbują zakomunikować jej tragiczną wiadomość o śmierci syna. To ich misja. Ostatnie zadanie i przysługa wobec zmarłego kolegi. To także ściśle określone procedury i rozkaz, który należy wykonać. W wojsku nic nie dzieje się przypadkowo. Przewidując, co mają do przekazania, matka nie chce ich wpuścić, ci jednak wchodzą siłą. Kobieta za wszelką cenę stara się przeciągnąć moment, w którym usłyszy to, czego nie chce, karmi żołnierzy rosołem i puszcza wiązankę pieśni wojskowych. W końcu, bojąc się konfrontacji z prawdą, strzela… Rzeczywistość miesza się z wizjami. Dramat zapętla się coraz bardziej. Matka rozmawia z duchem syna, żołnierze przenoszą się na afgańską pustynię. Nic nie jest takie jakie miało być. Rozkaz nie został wykonany, a syn-bohater, którego opłakuje matka, nie zginął bohatersko ale całkiem przypadkowo i głupio. Poza tym odsłaniają się kolejne mroczne sekrety jego wzorowej służby dla Ojczyzny.

Sztuka Piotra Rowickiego „Chłopiec malowany” w bezkompromisowy sposób podejmuje temat udziału w misjach wojennych polskich żołnierzy na Bliskim Wschodzie. Poprzez portrety dwóch żołnierzy dramat przygląda się społeczno-psychologicznym konsekwencjom takich doświadczeń. W postaci matki – opiekunki  żołnierzy: dziadka, ojca, syna mamy ukazany świat poddany patriarchalno- patriotycznym normom i wzorcom postępowania, wobec których jesteśmy jako społeczeństwo bezbronni. Nie ma ucieczki przed presją systemu, ani możliwości stworzenia sobie innej alternatywnej rzeczywistości. Każdy z nas tkwi w pewnym myślowym systemie, konglomeracie: polskim, narodowym, patriotycznym, ojczyźnianym, katolickim, patriarchalnym i jak twierdzi autor tekstu z tej polskiej rzeczywistości nie ma ucieczki. Dramat jest też okazją do pokazania wszystkich wynaturzeń, jakie czynią konflikty zbrojne w żołnierzach, ich rodzinach i w całym społeczeństwie.

PIOTR ROWICKI

AUTOR TEKSTU

Urodzony w 1975 r. Z wykształcenia historyk, z zawodu dramatopisarz, autor kryminałów, powieści i książek dla dzieci. Jego debiutancką sztukę Przylgnięcie wyreżyserowała Aldona Figura w Laboratorium Dramatu (2008), pół roku później jego Mykwa pojawiła się na deskach Teatru Polskiego w Poznaniu. W 2010 roku jego sztuka Chłopiec malowany zwyciężyła w ogólnopolskim konkursie na polską sztukę współczesną Metafory Rzeczywistości zorganizowanym przez Teatr Polski w Poznaniu i przyniosła autorowi tytuł najlepszego dramatopisarza na 11 Festiwalu Dramaturgii Współczesnej w Zabrzu. W 2013 roku na 12 Festiwalu Dramaturgii Współczesnej Rzeczywistość Przedstawiona w Zabrzu Piotr Rowicki otrzymał Nagrodę Publiczności za spektakl Matki w reżyserii Katarzyny Deszcz.
 
Najczęściej reżyseruje Rowickiego Piotr Ratajczak, który w Teatrze Polskim w Bielsku-Białej wystawił Królów dowcipu, w Teatrze Konsekwentnym monodramy I będą święta oraz Tato nie wraca, w Teatrze im. S. Jaracza w Olsztynie Stawiam na Tolka Banana w jego adaptacji, w Teatrze Łaźnia Nowa Niewiernych oraz Piszczyka w Teatrze Polskim w Poznaniu i Dziewczyny do wzięcia, w Teatrze Powszechnym w Warszawie. W 2014 roku dramat zatytułowany Oblężenie, okazał się najlepszą sztuką współczesną podczas kolejnej edycji Metafor Rzeczywistości. Premiera nagrodzonej sztuki w reżyserii Joanny Zdrady miała miejsce w październiku 2014 roku w Teatrze Polskim w Poznaniu.

PIOTR RATAJCZAK

REŻYSER

Urodzony w 1975 roku w Szczecinie, mieszka w Wałbrzychu i w Warszawie, reżyser teatralny, absolwent Wydziału Reżyserii Dramatu w PWST im. Solskiego w Krakowie. Dyrektor Artystyczny Teatru im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu, Dyrektor i pomysłodawca Festiwalu Młodych Reżyserów M-Teatr w Koszalinie, Członek Komisji Artystycznej Festiwalu Kontrapunkt w Szczecinie. W latach 2006-2014 wyreżyserował kilkanaście spektakli m.in. na scenach w Poznaniu (Teatr Polski), Szczecinie (Teatr Współczesny), Wałbrzychu (Teatr Dramatyczny im. Szaniawskiego), Koszalinie (Bałtycki Teatr Dramatyczny),Warszawie (Teatr Powszechny, Teatr Imka), Bielsku Białej (Teatr Polski), Bydgoszczy (Teatr Polski), a także w teatrach w Lublinie, Zielonej Górze, Olsztynie, Krakowie, Sosnowcu.
Obracając się wokół kondycji dzisiejszego społeczeństwa, realizuje autorskie spektakle inspirowane kinem (Wodzirej, Bohater Roku, Piszczyk, Dziewczyny do wzięcia) , współczesne teksty we współpracy z cenionymi polskimi dramaturgami Arturem Pałygą (Tak wiele przeszliśmy o PRLu, Turyści, Nic co ludzkie), Dorotą Masłowską (Między nami dobrze jest), Sebastianem Majewskim (Winnetou) czy Piotrem Rowickim (Chłopiec Malowany, Niewierni, I będą święta, Tato nie wraca). Realizuje też klasykę (Trzy siostry, Szewcy, Kartoteka).