Agnieszka

W trakcie niewinnej zabawy w ciuciubabkę, 6-letnia Agnieszka przeżywa rodzinną tragedię. Jej mama korzysta z zamieszania i opuszcza rodzinę. Otwiera starą szafę, by wziąć z niej walizkę. Agnieszka myśli, ze to nowa kryjówka do zabawy. Tymczasem mama dyskretnie wymyka się z mieszkania, za którego drzwiami czeka na nią inny mężczyzna. Ojciec, który bawi się w ciuciubabkę z zawiązanymi oczami, niczego nie spostrzega. Zaskoczona, zagubiona i przestraszona Agnieszka wchodzi do otwartej szafy. Szafa ta staje się jej ucieczką, schronieniem i światem, który odgrodzi ją na długo od rzeczywistości. Ojciec Agnieszki jest muzykiem jazzowym. Po odejściu żony załamuje się i zamyka w sobie. Cały czas spędza przy fortepianie. Agnieszka i ojciec żyją obok siebie, w tym samym mieszkaniu. Są jednak całkowicie samotni, w dwóch zupełnie oddzielonych od siebie światach. Agnieszka całkiem swobodnie "urządza się" wedle swych potrzeb w szafie. Z niej czasem obserwuje ojca, słucha jego muzyki. Upływają lata, Agnieszka rośnie. Pomimo zamknięcia i komfortu, jaki Agnieszka tworzy sobie w szafie, z czasem świat zewnętrzny zaczyna jej o sobie przypominać. Najpierw poprzez śmierć ojca. Dziewczynce brakuje muzyki, tej drobnej cząstki obecności ojca. Próbuje zastąpić ją dźwiękiem stukania na maszynie do pisania, potem radiem. Cisza osamotnienia sprawia, że powracają do niej wspomnienia z dzieciństwa, radosnych zabaw z innymi dziećmi z podwórka. Przedmioty pozornie bezużyteczne które znalazły się w szafie również wywołują w niej emocje i budzą instynkty. Telefon już nie działa, ale Agnieszka pamięta jeszcze rodziców rozmawiających przez słuchawkę. Radio, którego słucha informuje ją o tym, co dzieje się na zewnątrz, nadaje muzykę, która ją wzrusza i porywa do tańca. Agnieszka dorasta, zmienia się i odczuwa potrzebę zmian. Sukienka mamy wepchnięta w kąt przypomina jej, że jest kobietą. Przeglądając się w lustrze na wewnętrznych drzwiach szafy czuje, że chce być ładna i kochana. Agnieszka rośnie i ciało jej niemal scala się z szafą. Aż do momentu, gdy szafa okazuje się zbyt ciasna dla niej i jej potrzeb. W miarę jak Agnieszka rośnie i otwiera się na świat, mieszkanie staje się coraz bardziej puste. Bez mebli, które były kiedyś świadkami jej tragedii, mieszkanie zarasta trawą i staje się częścią pejzażu, w którym pozostaje tylko stara, rozklekotana szafa. Agnieszka wychodzi z szafy zostawiając za sobą przeszłość. Równolegle do historii Agnieszki zamkniętej w szafie, wprowadzony jest wątek Agnieszki dorosłej, 30-letniej, która sama oczekuje dziecka i która wraca na plac zabaw swojego dzieciństwa. To miejsce przeplata się ze wspomnieniem szczęścia, a potem straconego dzieciństwa. Agnieszka odbywa podroż w pamięci od dzieciństwa do dojrzałości. Rzeczywistość pląta się ze wspomnieniami. Ta misternie utkana podróż w czasoprzestrzeni sprawia, że Agnieszka staje się dojrzała i świadoma. Odnajduje zagubione w sobie dziecko, może w końcu pogodzić się ze sobą i otaczającym ją światem.