Groteskowy dramat rodzinny rozgrywający się w czasie wigilijnego wieczoru. Z pozoru, rodzina jakich wiele: dzieci, rodzice, babcia i… pies. Bohaterowie uczestniczą w dorocznym rytuale pozbawionym dla nich jakiegokolwiek sensu. Zamiast harmonii i radości, wzajemne oskarżenia i pretensje. Zamiast rodzinnego ciepła i miłości, wszechogarniające poczucie krzywdy i samotności. Autorka znakomicie obrazuje rozpad rodziny poprzez rozpad języka. Bohaterowie nie szukają komunikacji, wzajemnego zrozumienia. Postaci właściwie nie dialogują, nie mówią do siebie. Każda z nich mówi tylko „od siebie”, pogrążając się coraz bardziej w stanie uczuciowego i duchowego pustostanu. Jedynie babcia potrafi wyrazić wprost tęsknotę za miłością do utraconego świata i zmarłego męża. Jedynie pies potrafi kochać bezwarunkowo, bo niczego nie rozumie i niczego nie chce w zamian. Wizyta tajemniczego Gościa w wigilijny wieczór wyzwoli w członkach rodziny nieprzewidywane przez nich samych reakcje.
